در حاشیه ماندن ارتباط بین فردی: تجربه پرستاران و والدین از ارتباط در بخشهای کودکان

مقدمه: هم اکنون والد عنصر اجتناب ناپذیر مراقبت از کودکان بستری است. لذا اهمیت ارتباط پرستار با والد امری بدیهی است اما شناخت کافی در مورد ماهیت این ارتباط مبتنی بر تجارب پرستار و والد در بخشهای داخلی کودکان در دسترس نیست. هدف از این مقاله تبیین تجربیات والدین و پرستاران از ارتباط با یکدیگر در محیط بیمارستان طی مراقبت از کودک بود. روش: مطالعه یک مطالعه کیفی از نوع آنالیز درون مایه ای استقرایی 6 مرحله ای بود. شرکت کنندگان در پژوهش را 14 مادر دارای کودک مبتلا به بیماری مزمن بستری در بخش و 10 پرستار کارشناس که از این کودکان مراقبت میکردند، تشکیل میدادند. اطلاعات با استفاده از مصاحبه های عمیق چهره به چهره جمع آوری شد. یافته ها: آنالیز درون مایه ای داده ها نهایتا 5 تم نشان دهنده ماهیت تجربه پرستاران و والدین از ارتباط را آشکار ساخت. این پنج تم شامل در حاشیه قرار گرفتن ارتباط با والد و کودک، ، محدود کردن اطلاع رسانی به والدین، عبرت آموزی والد و پرستار از ارتباط، حمایت روحی غیررسمی بین والدین و عوامل در حاشیه قرار گرفتن ارتباط می باشد. مطالعه حاضر نشان داد که کمبود وقت و حجم زیاد کار ناشی از عدم تعادل منابع انسانی با نیازها و هم چنین مهارت ناکافی پرستاران در برقراری ارتباط و ماهیت ارتباط پزشک-پرستار سبب در حاشیه قرار گرفتن ارتباط با والدین شده بود. نتیجه گیری: مطالعه حاضر نشان داد که کمبود وقت بدلیل کمبود تعداد پرستار به بیمار و هم چنین مهارت ناکافی پرستاران در برقراری ارتباط سبب در حاشیه گذاشتن ارتباط با والدین و متعاقباً عدم تأمین نیازهای حمایتی و اطلاعاتی والدین شده بود. حال که حضور مداوم والدین بر بالین کودک، تماس مداوم و مکرر کادر درمان علی الخصوص پرستاران با والدین را غیرقابل اجتناب نموده است توجه به زیرساختهای ضروری آن از جمله توسعه مهارتهای ارتباطی پرستاران با فراهم کردن آموزش ضمن خدمت و مدلهای نقش در این زمینه از اهمیت حیاتی برخوردار است.